İnsanın doğasında ilişki kurmak vardır.
Çiçekle, böcekle, insanlarla alış- veriş içindeyiz. Kendimizle olan iletişim dış dünyaya yansır.
Öfkenin temeli, insanın kendiyle olan ilişkisinden kaynaklanıyor. Hep kendini sevmek diyoruz ya! İnsanın kendisini sevmesi için bişeyler yapması gerekmiyor. kendiyle olan sohbetine baksın yeterlidir.İnsan kendini başka biriyle kıyaslar sonra yeterli değilim der ve sonra aşağılar.
Kendini kötü hissettikçe o duygularından kurtulmak için daha da çok aşağılar kısır bir döngü oluşturur.
Düşünsenize sizi gün boyu aşağılayan oda arkadaşınız var hep olumsuz tarafınızı görüyor.
Hep yargılayan, aşağılayan, bir dil kullanıyor. Sizin psikolojiniz nasıl olur?
Kendimizi sevmek için çaba göstermemize gerek yok. Yargılama! Aşağılama! Değersiz hissettirme yeter. Annemizi, babamızı suçlarız yeri gediğinde; özgüvenli yetişmediler, sevgi dilini kullanmadılar diye.
Şuan büyüdük ama onlar bizi nasıl azarlamışlarsa bizde aynı şekilde kendimizi azarlıyoruz.
Artık uyanalım!
Eleştiri, eksiklik ve yetersizlik duygusu oluşturur.
Bu duygular bizi harekete geçirmekten ziyade hareketsiz kılar, geçmişe takıntılı olmamızı sağlar.
Sonrasında korku ve öfke kaçınılmaz!
Zihnin işleyişi bu denklemdedir.
İnanmayın bana sadece deneyin!
Sevgi ile kalın
YORUMLAR